Για μια ακόμα φορά πείσθηκα για τη χαρισματική πένα του Γιάννη Μακριδάκη. Με φόντο τη σύγχρονη προσφυγική κρίση ξετυλίγεται η ιστορία, η οποία χάρη στην πολυεπίπεδη πλοκή της, την αφήγηση που ρέει αβίαστα και τη γλώσσα με τα γοητευτικά στοιχεία ντοπιολαλιάς που κουβαλά, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπράβο!