Σπόροι πέφτουν παντού
Μαθαίνω για φίλους της κόρης μου, πως μετά από συνάντηση μαζί σου, αποφασίζουν να επιστρέψουν στα πατρογονικά και να ασχοληθούν με τη γη. Νέοι άνθρωποι ανακαλύπτουν την αλήθεια των όσων γράφεις και την αλήθεια του τρόπου ζωής σου και χαράσσουν τον δρόμο τους
Βολισσός-Σπορείο
Αν και στη ζωή μου μέχρι τώρα κάνω συνήθως το αντίθετο, σε αυτή τη περίπτωση θα τηρήσω τη συμβουλή του νέου φίλου Γιάννη και θα γράψω λίγα λόγια εν θερμώ, τώρα που οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα είναι νωπά και όχι αφού καταλαγιάσουν..
Θα προσπαθήσω να συνδέσω τη παλιά ανάγκη με τη νέα γνώση για να βγάλω ένα συμπέρασμα. Βρεθήκαμε λοιπόν πολλοί διαφορετικοί Σπόροι(Άνθρωποι) σε ένα Σπορείο(Βολισσό) και υποστήκαμε μία φυσική καλιέργεια(αλληλεπιδράσαμε μεταξύ μας, με το περιβάλλον και με τους εαυτούς μας).. Εκεί δημιουργήσαμε ενα μικρό ριζικό σύστημα 3ων ημερών και ένα μικρο φύτρο, αλλα απέχουμε πολυ απο το να γίνουμε ένα δέντρο, ένα λαχανικό, ενα χόρτο ή ένα απλό ζιζάνιο. Μπορούμε πολύ εύκολα και να ξεραθούμε..
Κοινή μας θέληση είναι να καταπολεμήσουμε τ αγριόχορτα(που κ αυτά χρειάζονται σε μικρούς πληθυσμούς), τις μονοκαλιέργιες(άνθρωποι φωτοτυπίες-απόλυτα ελεγχόμενοι), τους μεταλλαγμένους Σπόρους και να ξανακάνουμε αυτόν εδώ τον έρημο τόπο ξανά Δάσος.. Για να γίνει αυτό όμως, όπως με δίδαξε ο νέος μου φίλος Μήτσος, χρειάζονται συνεχόμενες Σπορές απο μεγάλες ποικιλίες Σπόρων ωστε να βρούμε ποιά φυτά ταιριάζουν καλύτερα ώστε να μεγαλώσουν αρμονικά(συνεργαστούν) και να επιτύχουμε το σκοπό μας..
Εύχομαι σε όλους τους Σπόρους της Βολισσού να μεγαλώσουν, να καρποφορήσουν και του χρόνου να ξαναρίξουν το σπόρο τους με φυσικό τρόπο..
Ευχαριστώ πολύ τους Κηπουρούς-Σπόρους, Γιάννη και Στάθια γιατι δώσαν πολύ αγάπη σ αυτό που έκαναν, αλλα και όλους τους άλλους Σπόρους που συνυπήρξαν μαζί μου έστω και για λίγες μέρες..
Με σοβαροφάνεια
Α.Ζ.
Φόρα για το μεγάλο άλμα
εφυγα
γεματος απο ομορφια, του ανθρωπου και της φυσης ησυχος και αισιοδοξος για τον τοπο ΜΑΣ (ναι, ειμαστε τωρα, νιωθω, πολλοι που αγαπαμε τον ιδιο τοπο με τον ιδιο τροπο)
χωρις εαυτο.
Καποια φιλη -να’ναι καλα- διαβασε Στα Μαγεμενα κατι ομορφο για τον Ηλιο και τη μερα που ο ανθρωπος οφειλει να φυλαει για τον ανθρωπο. κατι σαν μια “Κυριακη”. Δε θυμαμαι τα λογια γιατι με αγγιξε περα απο το Λογο που απετελεσε οχημα… δεν πολυειμαι βεβαιος με τι σοϊ αυτια ακουγα εκεινη την ωρα. Κρατησα τοσσες πολλες σημειωσεις αυτες τις μερες στο Μαναγρο και το Ροδωνα, που η ματαιδοξια μου με πιεζει φυσικα να σας επισημανω, αλλα επειδη λογια δε χωρουν, σας λεω απλα οτι εζησα εκει ΕΞΙ τετοιες συνεχομενες Κυριακες. Ευχαριστω.
Πόσα πολλά και σημαντικά έγιναν σε τρία χρόνια
Πόσα πολλά και σημαντικά έγιναν σε τρεις μέρεςΟι σπόροι έπεσαν.
Πολλοί και διαφορετικοί.όλοι σημαντικοί.
(Ήταν σκέψεις, απόψεις και νέες γνώσεις, ήταν χαμόγελα, ματιές και αγκαλιές,ήταν γέλια, σιωπές, βόλτες στις ομορφιές κι απλές λεπτομέρειες.)
και πλούτισε η σκέψη και η καρδιά και η ψυχή
και ποιος ξέρει ποια όμορφα λουλούδια και ποια δέντρα θα φυτρώσουν..
Ήταν όλα τόσο οικεία
Τόσο απλά, αληθινά και όμορφα
Και τόσο σημαντικά
Ευχαριστώ!
Καλή αντάμωση
Από γεωργικά δεν έχω ιδέα. Είμαι το κλασικό παιδί της πόλης που έχει προγραμματιστεί να τρέχει με το ρολόι στο χέρι για να προλάβει μαθήματα, προθεσμίες, δουλειές, που παθαίνει στερητικό χωρίς αυτοκίνητο και Ίντερνετ. Που μπορεί να σου κάνει διάλεξη για τη Φύση στον Όμηρο ή στη ρομαντική ποίηση, χωρίς να καταφέρνει να ξεχωρίσει δύο διαφορετικά πράσινα φύλλα. Έτσι με έμαθαν και προφανώς χρειάζομαι format. Χωριό δεν έχω. Πριν από μερικά χρόνια, τύχη αγαθή με οδήγησε στη Χίο. Από τότε επιστρέφω συχνά-κατά κάποιο τρόπο βρήκα τον τόπο που μου ταιριάζει. Οι περασμένες μέρες με έδεσαν ακόμη περισσότερο με το νησί. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που σου δείχνουν την άλλη όψη της ζωής. Μπορεί να μην είμαι (ακόμη) αρκετά έτοιμη ή θαρραλέα για τη μεγάλη απόδραση. Και μόνο τα ερωτήματα και η προοπτική της επιλογής, όμως, είναι υγιείς ενδείξεις…
Pingback: Απλεπιστήμιο Βολισσού 2014 | Γιάννης Μακριδάκης