Κάθε μέρα μού συμβαίνουν σπουδαίες ανθρώπινες στιγμές επικοινωνίας και αλληλοεκτίμησης σε αυτή την πόλη, τόσο που έχω μείνει έκπληκτος από την ανοιχτωσιά, την μεγαλοψυχία, το ενδιαφέρον και την αξιοπρέπεια νέων κυρίως ανθρώπων που συναντώ ή συναναστρέφομαι ή συνεργάζομαι μαζί τους στα μέρη που συχνάζω και στα μέρη που οργανώνω τα λογοτεχνικά εργαστήρια.
Επίσης είμαι πολύ χαρούμενος από την αμεσότητα και την ετοιμότητα των πολλών “μαθητών” και “μαθητριών” μου, που ήταν σαν έτοιμοι και έτοιμες, ώριμοι και ώριμες από καιρό, να επικοινωνήσουμε, να μάθουμε μαζί, να δημιουργήσουμε, να εκθέσουμε και να εκτεθούμε, να γίνουμε ομάδα δεμένη, με αμοιβαίο σεβασμό και εκτίμηση.
Ένα και κάτι μήνα τώρα που ζω στη Θεσσαλονίκη είμαι καθημερινά πλήρης ευγνωμοσύνης για τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Monthly Archives: October 2017
Το τραγούδι της προπέλας
Τα κινήματα πανελλαδικά ενάντια στην γιγαντοποίηση και στην δήθεν πράσινη ανάπτυξη, έχουν και χιούμορ και καλλιτεχνική φλέβα
Στιγμιότυπο πόλης
Περπατώ σε έναν όχι πολυσύχναστο δρόμο και βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο μια εικόνα. Σκέφτομαι ασυναίσθητα: Μία κυρία στέκεται στη γωνία και περιμένει.
Σε μερικά δευτερόλεπτα, περνώντας από δίπλα της, ακούω να χτυπάει το κινητό της. Το βγάζει από την τσέπη της και απαντάει:
Ναι;
…
Στέκομαι στη γωνία και περιμένω.
Ο καταγγέλων
Μόλις είδε τους μπάτσους η Μαρία και συνειδητοποίησε γιατί είχαν έρθει, πήδηξε από τ’ παράθυρο έξαλλη. Στο ακριανό τραπέζι καθόμασταν, στη βιτρίνα του εστιατόριου και ήτανε η τζαμαρία ορθάνοιχτη, τέλη Οκτώβρη, αλλά η ζέστη ακόμη μεγάλη, σαν καλοκαιρινή ήταν η Κυριακή. Οι μπάτσοι κατάφτασαν με τρεις μηχανές, η μια πίσω απ’ την άλλη και σταμάτησαν μες στη μέση του στενού δρόμου, ακριβώς εμπρός στο τραπέζι μας. Κοιτούσαν κιόλας κατά το μέρος μας. Δεν είχαμε καταλάβει τι συνέβαινε, ψαχνόμασταν απορημένοι, ώσπου ο ένας ξεκαβάλησε και βάδισε προς την είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας, αριστερά μας. Έσκυψε η Μαρία και έβγαλε το κεφάλι της από τη τζαμαρία. Τον είδε τότε να συνομιλεί με έναν άστεγο, που καθόταν εκεί στα σκαλιά της εισόδου, τον άκουσε κιόλας που του έλεγε με ύφος αυστηρό να φύγει από κει διότι ενοχλεί τους ενοίκους η παρουσία του και εμποδίζει την πρόσβαση στην οικοδομή. Τότε ήταν που πήδηξε η Μαρία φουντωμένη στο πεζοδρόμιο.
Φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
Ο φίλος μου ο Θωμάς Κοροβίνης όπου συναντηθούμε βγάζει από την τσέπη του μια φωτογραφική μηχανή και τη δίνει σε κάποιον να μας απαθανατίσει να έχουμε ενθύμια και να νικάμε τον χρόνο
Χαίρε Θωμά
Εδώ με τον Παντελή Βούλγαρη, την Ιωάννα Καρυστιάνη και έναν άγνωστο σε μένα κύριο στη μέση.
Εδώ με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη και τον Ηλία Παπαμόσχο.
Λουκάνικα Φρανκφούρτης
Η αναγνώστρια Ν.Ζ. που διάβασε το Αντί Στεφάνου και ταυτίστηκε, μου έστειλε σήμερα το παρακάτω γράμμα:
Πανσέληνος. Στην αυλή του σπιτιού μας, με κρασάκι και μεζεδάκια, κουβεντιάζουμε με τη Ρ. και το Γ. Η κουβέντα προσωπική για τις σχέσεις μας, τις συμπεριφορές μας, τη μακρόχρονη συμβίωση.
Η Ρ. (Γερμανίδα) για πολλοστή φορά φεύγει από το θέμα μας και γενικευόντας με τα “ελληνικα” της (45 χρόνια στην Ελλάδα, με Ελληνα σύζυγο) αρχίζει την επίθεση, τύπου Bild, εσείς Ελληνες δε μπορείτε συζητησετέ, δεν άκουτε ποτέ άλλο, δε διαφεύεστε παρά μόνο στον εαυτό σας”.Την προηγούμενη φορά “όλοι Ελληνες είστε ρατσιστές,πιστοδρομικοί, Κατίνες, και ουκ έστιν τέλος στους χαρακτηρισμούς, Για μιαν εισέτι φορά την παρακαλώ να μη γενικεύει, να μην είναι αφοριστική, γιατί αυτό οδηγεί σε στερεότυπα που καλλιεργούν εχθρότητες, ρατσισμό κ.λ.π.” είσαι σοβινίστ” μου λέει” -τι θα έλεγες αν χαρακτήριζα όλους τους Γερμανούς φασίστες”, “αχ, τι λες τώρα”, μου λέει, κι εκεί ζητώ να σταματήσουμε την ανεδαφική συζήτηση, που μ’έχει κουράσει η επανάληψη της. Μέσα μου όμως δούλεψε γι’άλλη μια φορά και βγήκε στ’όνειρο μου.
Ονειρο.
Είμαι σε μια κατασκήνωση και πηγαίνω στην τουαλέτα, που μοιάζει με παλιό πλυσταριό και έχει μέσα δέο λέκανες, χωρίς διαχωριστικό. Βάζω το σύρτη και καθώς ανακουφίζομαι, ακούω βροντερά χτυπήματα στην πόρτα και τη φωνή μιας Γερμανίδας “άνοιξε αμέσως, δεν επιτρέπεται να κάθεσαι τόσην ώρα. Θα περιμένεις λίγο, δεν τέλειωσα άκομα” απαντώ. Μαζί με δυο άλλες Βαλκυρίες σπάζουν την πόρτα και εισβάλλουν μέσα βρίζοντας. Η μια κάθεται στη δεύτερη λεκάνη, αφοδεύει βιαστικά και εξακολουθεί να με ψέλνει. Τελειώνω και σηκώνομαι να σκουπιστώ. Πετιέται και σκύβει να εξετάσει τα κακά μου και με ύφος ξυνό και απαξιωτικό και έκφραση αηδίας τα δείχνει. Είναι κάτι σαν καφετιά τουρτίτσα με ίχνη απο φλουδίτσες ντομάτας και πιπεριάς Φλωρίνης! Μ’αρπάζει από το μπράτσο και μου δείχνει τη δική της λεκάνη όπου κολυμπάει μιαν απόλυτα συμμετρική, κυλινδρική, κίτρινη κουράδα, κάτι σαν μεγάλο λουκάνικο Φρανκφούρτης. Με ικανοποιημένο μούτρο λέει ”να πώς πρέπει να είναι, όχι σαν τη δική σου αηδία.”
Εξαλλη ούρλιαζω. “ε, οχι ρε κωλογερμαναράδες, δε θα μας βάλετε νόρμες και στον κώλο μας, δε θα μας καταντήσετε κουραδομηχανές!
Ξύπνησα και έτρεξα στην τουαλέτα. Με ανακούφιση είδα ό,τι δεν έκανα λουκάνικο Φρανκφούρτης!
Εργαστήρια Λογοτεχνίας στη Θεσσαλονίκη
Πρόσκληση
Ελάτε να κουβεντιάσουμε στην Περαία Θεσσαλονίκης στο κτήμα φυσικής καλλιέργειας του Χρήστου και της Ναυσικάς τηλ.23920-23124 με θέμᨔη ζωή χωρίς κάγκελα”(αποανάπτυξη, φυσική καλλιέργεια,οικοκοινότητες,
Με τη συμμετοχή του Γιάννη Μακριδάκη, φυσικού καλλιεργητή – συγγραφέα.
Κυριακή 5 Νοεμβρίου από 12 το μεσημέρι με φαγητό, μουσική, τραγούδι και χορό και περιήγηση στο χωράφι.