Έτσι μου έγραψε σήμερα στο μέηλ ένας φίλος, υπάλληλος του Δήμου και μου έστειλε την παρακάτω φωτογραφία για του λόγου το αληθές

Για την Ιστορία:

Τα κουκιά τα είχα σπείρει στα παρτέρια του Δήμου τον Δεκέμβριο. Μετά έβαλαν από πάνω τους ένα χοντρό κάλυμμα από αγριάδα – γκαζόν και τα έπνιξαν. Κάποια όμως βγήκαν και άρχισαν να αναπτύσσονται, ώσπου πήγε η κυρία γεωπόνος του Δήμου, μαζί με τον υποτακτικό της και τα ξερίζωσαν, για λόγους που αδυνατώ να καταλάβω.

ΥΓ

Ελπίζω κάποτε η Δημοτική Αρχή να καταλάβουν ότι τα κουκιά, το νοστιμότατο αυτό όσπριο, η θρεπτικότατη αυτή τροφή για ανθρώπους και ζώα, το παραδοσιακό αυτό προϊόν του νησιού, που τιμάται κατ’ έτος καλλιεργούμενο σε μεγάλες ποσότητες, έδωσε δε και το όνομά του στους κατοίκους ως συλλογικό παρατσούκλι, Κουκοχιώτες, είναι σύμβολο για τη Χίο και η καλλιέργειά τους, η προώθησή τους, η αξιοποίησή τους, η “επένδυση”.

Η καλή μου φίλη, κοινωνιολόγος Χριστίνα Βλαχούτσικου, μου έδωσε πρόσφατα, ένα βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, το «Ανάμισης Ντενεκές» και μου είπε: Διάβασέ το, αξίζει. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ότι είναι η ενδέκατη έκδοση και η δωδέκατη χιλιάδα, από το 2008 που πρωτοβγήκε! Το ξεκίνησα αμέσως και διάβασα σε χρόνο ρεκόρ τις 348 σελίδες του. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε μια γοητευτική χιώτικη ντοπιολαλιά και ο Μακριδάκης βάζει τον αναγνώστη να ζει και να συμπάσχει μέσα στα γεγονότα, αισθάνεται σα να είναι δική του δουλειά η καταγραφή τους. Τον Μακριδάκη ενδιαφέρουν οι ζωές στην άκρη της κοινωνίας και η λοξή προσέγγιση του βίου. Γεννήθηκε το 1971, σπούδασε μαθηματικά, ίδρυσε το 1997 το «Κέντρο Χιακών Μελετών» και το περιοδικό «Πελιναίο», γράφει ασταμάτητα και από το 2011 εγκαταστάθηκε μόνιμα  στη Βολισσό της Χίου, όπου καλλιεργεί τη γη και  παρατηρεί την αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη.

Ίδρυσε το «Απλεπιστήμιο Βολισσού», μέσα από το οποίο διοργανώνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας, αλκαλικής διατροφής και πολιτικής στάσης ζωής με γνώμονα τον αντι-καταναλωτισμό, την απο-ανάπτυξη και την πορεία της ανθρωπότητας προς την μετα-καταναλωτική εποχή.

Η έκδοση είναι της ¨ΕΣΤΙΑΣ¨ και αξίζει να το διαβάσετε.

Η ¨ΗΧΩ ΤΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ¨

Χθες με επισκέφθηκε φίλος αναγνώστης εκ Πειραιώς, ονόματι Αλέξανδρος Μ.

Καρπενήσιος την καταγωγή και ενεργός στον αγώνα ενάντια στην τοποθέτηση γιγαντιαίων βιομηχανικών ΑΠΕ στα Ευρυτανικά βουνά, φίλος της φυσικής καλλιέργειας και άνθρωπος με πνεύμα πολύ κοντινό σε αυτό που έχω καταλάβει και νιώσει κι εγώ από τη ζωή.

Περάσαμε όλη τη μέρα μαζί μες στο χωράφι. Φάγαμε λαχανίδες και κουβεντιάσαμε για τα πάντα. Από τα πλαστικά ποτήρια του καφέ, που ο ίδιος πλέον τα κατάργησε και παίρνει στο γραφείο το μόνιμο ποτήρι του, μέχρι την μονοκαλλιέργεια των καταναλωτών στον πλανήτη, μέχρι το Χάος το δημιουργικό και εξισορροπιτικό του σύμπαντος κόσμου και μέχρι τα αεροπλάνα που πετούν συνεχώς από πάνω μας και εκπορνεύουν με τον συνεχόμενο μηχανικό βόμβο τους την ηρεμία του τοπίου, επιβάλλονται βίαια και αφ’ υψηλού δήθεν στον βόμβο των μελισσών.

Μόλις μπήκε μες στο χωράφι ο Αλέξανδρος αναφώνησε ότι δεν μπορεί κανείς να μη δει και να μην αναγνωρίσει το θαύμα της φυσικής καλλιέργειας. Μόλις έφυγε από το χωράφι λίγο πριν σουρουπώσει απεφάνθη ότι το κτήμα είναι σαν ηφαίστειο λίγο προτού εκραγεί.

Και πράγματι έτσι ακριβώς είναι. Αμέτρητα φυτά όλων των ειδών έχουν ξεφυτρώσει και αναπτύσσονται ανάμεσα στα περσινά ξερά. Αν και ήταν πολύ λίγες οι βροχές φέτος, αν και ήρθαν Γενάρη μαζί με τα κρύα, οι λιακάδες και η ανεβασμένη θερμοκρασία των τελευταίων ημερών έδωσε στα φυτά ώθηση για ζωή και αρχίζουν να παίρνουν τα πάνω τους. Ραδίκια, αντίδια, λαχανίδες, κουκιά, αρακάδες, μπιζέλια, ρεβύθια, παπούλες, μπρόκολα, ρόκες, σέσκουλα, μαϊντανά, σέλινα, δέντρα διαφόρων ειδών, δεκάδες είδη ζωής και τροφής σε ένα μικρό χωράφι σε λίγες θα είναι μεγαλωμένα και θαλερά, θα περιμένουν τον άνθρωπο να τον θρέψουν.

Τότε θα φυτρώσουν και τα σπαράγγια και θα έρθει η κορύφωση, θα εκραγεί το ηφαίστειο. Τυχερός όποιος ζει ανάμεσα σε όλην αυτή τη ζωή, τυχερός όποιος μπορεί να την βλέπει και να την απολαμβάνει καθημερινά.

Ο Αλέξανδρος έκανε φέτος πολύ καλό ποδαρικό στις ανοιξιάτικες επισκέψεις στο κτήμα.

Δεκάδες σοροί ανθρώπων ξεβράστηκαν στις ακτές της πόλης Ζαουίγια της Λιβύης. Πρόκειται για πρόσφυγες και μετανάστες, που ναυάγησαν στη Μεσόγειο.

Έτσι βρήκαμε κι εγώ με την Κατρίν μια νύχτα τον Μουεζίν.

Μόλις εκείνη την ώρα τον είχανε ξεβράσει τα κύματα. Φρεσκοπνιγμένος φαινότανε. Ξυλιασμένος και άκαμπτος ήτανε, σαν σανίδα. Βγάλαμε τότε και οι δυο από μια πνιχτή κραυγή, σαν καταλάβαμε τι μας έλαχε μες στα πόδια μας. Στο λεφτό η Κατρίν, με μια ψυχραιμία γερμανική μού έγνεψε ησυχία και γονάτισε σβέλτα πλάι στον πνιγμένο. Έπιασε να τον ψαχουλεύει με κινήσεις πεταχτές, να χώνει τα χέρια της μέσα στις τσέπες του και να τον ερευνά από πάνω ίσαμε κάτω. Σαν να είχε περάσει κάποια εκπαίδευση ειδική προτού να έρθει εδώ. Εγώ την κοιτούσα σαν παραλυμένος και δεν ανάπνεα καν, για να μην τρίξουνε τα λιλάδια κάτω από τα παπούτσια μου. Από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του τράβηξε μια θήκη πλαστική. Είχε μέσα την ταυτότητά του και το δίπλωμα της οδήγησης. Έριξε δυο πεταχτές ματιές ολόγυρα και αφουγκράστηκε σαν αγρίμι την ατμόσφαιρα, μην τυχόν και φάνηκε κάνα κοράκι απάνω στον λόφο. Σαν σιγουρεύτηκε ότι ήμαστε ολομόναχοι, έβγαλε τον μικρό φακό από την τσέπη της και έφεξε τα χαρτιά. Ήτανε πράγματι πολύ όμορφη, όπως την ξαναείδα στο φέγγος του.

Όλα συμβαίνουν γύρω από δύο αλλόκοτες κηδείες, μια απρόσμενη γέννηση και τα τρία διαδοχικά δείπνα, που επισφράγισαν τα γεγονότα αυτά. Παλιά κιτρινισμένα ψιλόχαρτα ξεθάβονται, ιστορίες ξεχασμένες  ξεβράζονται, τόποι έρημοι και στιγματισμένοι ζωντανεύουν ξανά, οικογενειακά και κοινωνικά μυστικά ξεσφαλίζονται, άνθρωποι ξένοι αλλά και τόσο όμοιοι ανταμώνουν στης ζωής τους το διάβα. Οι αποκαλύψεις όμως, που έρχονται στο φως, αποδεικνύονται δυσβάσταχτες για τον Δημοσθένη και τη μικρή του ομήγυρη. Τόσο για τους γέροντες που αναμασούν μοιραία την κοινή φύτρα των πάντων, όσο και για τους νεότερους που ζουν τα συμβάντα για πρώτη φορά.

Όλα για καλό.

Μυθιστόρημα

Κυκλοφορεί από την Εστία

• Ανακοινώθηκε από τους Γιώργο Κουμεντάκη και Αλέξανδρο Ευκλείδη, σε συνέντευξη τύπου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ο προγραμματισμός της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ
• • ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 2017
  • «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη»

  Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ – ΚΠΙΣΝ

  Επιμέλεια προγράμματος: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος – Γιώργος Κουμεντάκης

  Η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ εντάσσει στον προγραμματισμό της έναν κύκλο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη σημαντικότερη ίσως θεματολογία της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, τη λατρεία. Στον κύκλο αυτό θα συνυπάρχουν δείγματα λατρευτικής μουσικής από διαφορετικές παραδόσεις, ιστορικές περιόδους και δόγματα. Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής θα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο την περίοδο του Πάσχα, ενώ ο πρώτος κύκλος είναι αφιερωμένος στα  «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη».

  Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής απαρτίζονται από συναυλίες και εκδηλώσεις με κοινό θεματικό άξονα, αλλά πολύ ευρείες αισθητικές και εννοιολογικές στοχεύσεις. Κατά τη διάρκειά τους, συναυλίες, παραστάσεις μουσικού θεάτρου, performances και διαλέξεις συνυπάρχουν, με στόχο να αναδείξουν την πολυδιάστατη συμβολή της λατρευτικής μουσικής στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού.

  Αναλυτικά, το πρόγραμμα των Ημερών Λατρευτικής Μουσικής, έχει ως εξής:

  Παραφράσεις ιερών κειμένων

• 4, 5 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30

Σύνθεση-αυτοσχεδιασμός στο πιάνο Αντώνης Ανισέγκος

Ερμηνεύει η Ράνια Οικονομίδου

Κείμενα: Γιώργος Κοροπούλης, Έρση Σωτηροπούλου και Γιάννης Μακριδάκης

Τρεις σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς παραφράζουν κείμενα των Ευαγγελιστών, καθώς και άλλων ιερών κειμένων, με τη συνοδεία στο πιάνο του σπουδαίου αυτοσχεδιαστή Αντώνη Ανισέγκου. Ο διάλογος με τα ιερά κείμενα είναι μια δημιουργική πρακτική αιώνων, που έχει προκαλέσει ορισμένα από τα σημαντικότερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας. Σε άμεσο διάλογο με τους Ευαγγελιστές, οι Γιώργος Κοροπούλης, Έρση Σωτηροπούλου και Γιάννης Μακριδάκης θα αντιτάξουν τη δημιουργική τους φωνή στα βασικά κείμενα της χριστιανικής πίστης, δημιουργώντας νέα κείμενα, τα οποία θα παρουσιάσει επί σκηνής η κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου, Ράνια Οικονομίδου.

Αν θέλετε μια δωρεάν πρόσκληση για να παρακολουθήσετε την παράσταση στις 4 ή στις 5 Απριλίου, στείλτε μου ένα μέηλ με την επιθυμία σας στο akridaki@gmail.com. Όσες προσκλήσεις λάβω από τους διοργανωτές, θα τις κληρώσω εδώ.

Στις 18 του Μάρτη θα έρθουν ημερήσια εκδρομή στη Βολισσό για να συζητήσουμε περί φύσης και λογοτεχνίας οι μαθητές της Α’ τάξης του Λυκείου Πλωμαρίου Λέσβου, συνοδευόμενοι από τους καθηγητές τους.

Το άξιο λόγου της υπόθεσης όμως δεν είναι αυτό. Πολλά σχολεία έχουν έρθει κατά καιρούς εδώ για να μιλήσουμε περί φύσης και τέχνης. Το άξιο λόγου είναι ότι τα παιδιά και οι καθηγητές τους επέλεξαν να έρθουν αποκλειστικά στην Βολισσό εκείνη τη μέρα και να κάνουμε αυτά που θα κάνουμε, αντί να πάνε την συνήθη εκδρομή στα τουριστικά χωριά και σημεία της νότιας Χίου.

Η Βολισσός και γενικότερα η περιοχή της ΒΔ Χίου είναι ένα χαρισματικό, όμορφο και αγνό κομμάτι του νησιού, αλλά οι άνθρωποι που έρχονται στη Χίο για λίγες μέρες, διαθέτουν τον χρόνο τους στα μεσαιωνικά καστροχώρια του νότου και δεν προλαβαίνουν να φθάσουν ως εδώ πάνω. Οι μαθητές από το Πλωμάρι έσπασαν κατά κάποιον τρόπο αυτή την παράδοση και διαθέτουν την εκδρομή τους στη Βολισσό και στις δράσεις μας. Καλώς να ορίσουν λοιπόν.