Μα δεν θα κάνω τελικά τίποτα απ΄αυτά.Το μελάνι τρέχει συνεχώς και μπόλικο μπόλικο στο διαδικτυακό τετράδιο παρουσίασης βιβλίων κι από περιλήψεις και κανονικό μαρτύρημα-τι κακό συνήθειο,να κάθονται και ν΄ αποκαλύπτουν όλο το βιβλίο με το νι και με το σίγμα -όλων όσων εξιστορούνται εδώ,ποιός είναι και τι κάνει ο κεντρικός ήρωας,ο Κωνσταντής Χάψας κι από αναλύσεις και μπηχτούλες ή κολακειούλες και βαρύγδουπες γνώμες και παρόλες, άλλο τίποτα.
Οι τρεις τελευταίες σειρές της προηγούμενης παραγράφου αρκούν και με το παραπάνω,νομίζω, ως στοιχειώδης περίληψη για το περιεχόμενο!
Εξάλλου έτυχε να παρακολουθώ αναγνωστικά τον Μακριδάκη,από την αρχή του και με προσοχή , προσπαθώντας και καταφέρνοντας, πιστεύω,να μη μπερδεύω παράλογα τα πολιτικά με τα λογοτεχνικά του κείμενα αποδεχόμενη ότι μια ιστορία του θα με κερδίσει περισσότερο από μιαν άλλη, ανάλογα με την εκάστοτε δική μου αποτίμηση της πολιτικοκοινωνικής κατάστασης,που περνάμε,γιατί,ναι,κάνει πολιτική λογοτεχνία και την κάνει με χαρισματικό τρόπο και μεγάλη έμπνευση,οπότε φυσικά το μετράω κι αυτό.
Η στιγμή της πρώτης… εκθρόνισης αγαπημένου βιβλίου, ας πούμε, μ΄ένα φύγε
“Δεξιά Τσέπη του Ράσου” κι έλα “Λαγού Μαλλί” δεν φαινόταν στον αναγνωστικό μου ορίζοντα για πολύ καιρό αλλά ήρθε κι έτσι εκείνη της δεύτερης εκθρόνισης ,φύγε
“Λαγού Μαλλί” κι έλα “Ήλιε με Δόντια” ακολούθησε μια χαρά.
Βασιλιάδες βέβαια δεν έχουμε-ευτυχώς,φτάνουν και περισσεύουν οι ποικιλόχρωμοι φασίστες,κρυφοί
και φανεροί-μικρή μα και μεγάλη Ολλανδέζα εγώ δεν είμαι να παίρνω σοβαρά τον ηλίθιο θεσμό, περιόρισα λοιπόν τις…ενθρονίσεις και τις…εκθρονίσεις στα βιβλία του Γ.Μ.από τα οποία κανένα δεν διάβασα με τυπική χρονολογική σειρά έκδοσης,κανένα με επιεική διάθεση,το αντίθετο….
Τώρα όμως θα πω τα καλύτερα για το έργο του συνολικά ,αφού με το μυθιστόρημα αυτό τον έχω πια διαβάσει όλο,αν πρέπει βέβαια να διαλέξω ένα από τα βιβλία του για να το προτείνω σαν αυτό με το οποίο θα τον γνωρίσει καλύτερα ένας αμύητος αναγνώστης ,δυστυχώς δεν μπορώ, διότι έχω αφεθεί συνειδητά σε έναν υποκειμενισμό άνευ προηγουμένου,διαβάζω όλα τα βιβλία μετά το “Paradiso” του Λίμα με διάθεση απολύτως συναισθηματική ,μπλέκω ηθελημένα κι αθέλητα τις πληροφορίες για τα πραγμένα του δημιουργού με το ίδιο το δημιούργημα και κακώς ,το ξέρω,όμως γύρω μου η λεγόμενη περιρρέουσα ατμόσφαιρα βαραίνει κι ένα καινούργιο βιβλίο,συνέχεια ή όχι της φιλοσοφίας του προηγούμενου, μπορεί ωραιότατα να υπερκεράσει το παλιότερο,μιλώντας πάντα για τα έργα του ίδιου συγγραφέα στο σύνολο.Και τέλος, έτσι θέλω να διαβάζω από δω και πέρα,με τα μάτια της ψυχής, ελεύθερα,συναισθηματικά,όπως κι όπου με οδηγεί η συγκυριακή μου διάθεση, χωρίς φόρμες και όρια κι αυτό το μυθιστόρημα μου έδωσε μεγάλη ελευθερία.
Δεν ξέρω,βλέπετε, και τι θ΄ακολουθήσει στο μέλλον,μια νουβέλα,ένα μυθιστόρημα ή κάποια συλλογή. Ο Μακριδάκης γράφει ακατάπαυστα,όπου βρει ευκαιρία και χώρο,κινούμενος με θαυμαστή λεκτική άνεση από το φατσοβιβλίο (!) στο μπλογκ του,αποτυπώνοντας παντού δυναμικά την συγγραφική του ιδιαιτερότητα και εκεί που ρίχνει ενίοτε άγκυρα,στο λιμανάκι της ελληνικής λογοτεχνίας κι ας μην παραδέχεται ότι είναι συγγραφέας ,εκεί τελικά μαστορεύει φοβερά βιβλία-και εργαλεία σκέψης και πηγές αναγνωστικής απόλαυσης - κι αν βιαστεί κάποιος απ΄τους ανόητους που δεν τον χωνεύουν – επειδή δεν κρατάει το στόμα του κλειστό για τα πολιτικά σκατά που γίνανε δεύτερος Όλυμπος στην χώρα,τι Όλυμπος,πάνε για Ιμαλάια-και πει,αυτός ο κάποιος, ότι έτσι που γράφει καθημερινά ο Γ.Μ. όπου βρει και για ό,τι από την πολιτική κυρίως επικαιρότητα πέσει στην αντίληψή του και σκορπάει το ταλέντο του άρα ξοδεύεται,βλακεία ολκής θα έχει ξεστομίσει διότι τέτοια ποτάμια ζωντανής,ανεπιτήδευτης γραφής δύσκολα στερεύουν.
Μερικά μάλιστα από τα κείμενά του, στο ιστολόγιό του δημοσιευμένα κυρίως,όχι απλώς μερικά, αλλά πάρα πολλά, δεν είναι καθημερινά, εύληπτα αρθράκια ανάμιξης στην τρέχουσα πολιτική αλλά πανέμορφα διηγήματα, λαϊκές ιστορίες και αφηγήσεις ψυχής φωλιασμένες σε κείμενα πρώτης τάξης από τεχνικής πλευράς,που επιπλέον μοσχοβολάνε ηθογραφικό αυθορμητισμό και αυθεντικότητα.
Μια συλλογή επομένως αυτών των ευαίσθητων και σημαντικών κειμένων του ,δεν μπορεί,λέω,στο μέλλον θα την κάνει.
ΥΓ.Αφού λοιπόν είμαστε σε μια μόνιμη αναμονή και μένα αυτός ο Έλληνας συγγραφέας είναι ο αγαπημένος μου για πέντε χιλιάδες λόγους-τι να κάνουμε τώρα-ένα βρίσκω τίμιο και πρακτικώς έξυπνο να σας πω: πάρτε, δανειστείτε, βρείτε όλα τα βιβλία του,όπως κάναμε τον παλιό καλό καιρό-λογοτεχνικώς καλύτερο καιρό σίγουρα-όταν αισθανόμασταν ότι μας μιλάει ένας συγγραφέας και τα βιβλία του δεν ήταν προτιμήσεις της στιγμής και της φάσης,όχι βρε καχύποπτοι τύποι,δεν μου δίνει ποσοστά ούτε του κάνω διαφήμιση,ανακαλύψτε τα μόνοι σας,όλα έχουν κάτι ιδιαίτερο θεματικώς, όλα είναι πάρα πολύ καλά ως προς την δομή και όλα έχουν εξαίσια γλώσσα,ακόμα κι εκείνα με τις ντοπιολαλιές στο φόρτε τους, μα όποιο δεν τραβάει ιδιαίτερα η καρδιά σας χαρίστε το ή ανταλλάξτε το, σίγουρα αυτό θα αγγίξει κάποιον φίλο κι ένα άλλο θα βρει την μόνιμη θέση του στα σκαλιά της δικής σας αναγνωστικής συνείδησης.
*Μη μου τη πέσετε ότι συγκρίνω συγγραφείς,ούτε κατά διάνοια, απλώς βρήκα μια δίοδο, μια γέφυρα αληθινά πολύ γερή και ήταν ωραία ναναγνωστική εμπειρία η άντληση συναισθημάτων από δυο εκπληκτικά ελληνικά γραψίματα, που έχουν μεγάλη χρονολογική διαφορά έκδοσης αλλά θεματικώς καλύπτουν-όσο καλύπτονται τέτοιες εθνικές φαρσοκωμωδίες–συνταρακτικές περιόδους που όσοι και να τις εξιστόρησαν,όσο καλά κι αν το έχουν κάνει, ποτέ δεν θα είναι αρκετή η πλήρης κάλυψή τους.
Κάντε το,διαβάστε την “Μητέρα του Σκύλου” και τον “Ήλιο με Δόντια” και το συζητάμε.Κι επίσης συζητάμε και το γιατί μετά δεν θα σας ικανοποιεί εύκολα η μαζική,ελληνική λογοτεχνία,αυτή του συρμού και όχι δεν μαντέψατε σωστά,δεν μιλάω για τον χώρο του ροζ,όχι,για κάτι πλασαριζόμενα ως μη εμπορικά λέω την κακιούλα μου….
